Jan: To będzie „trochę” banalne, ale to prawda: od zawsze uwielbiałem rysować, a sympatia do komiksów, gier i filmów, o której wspomniałem wcześniej, nieustannie inspirowała mnie do rysowania. Ale kiedy byłem w szkole (ukończyłem „Gymnasium” – tak nazywa się liceum akademickie w języku niemieckim – w połowie lub pod koniec lat 90-tych!, tak, dawno temu :)), nie było konkretnego planu, jak dostać się do tej dziedziny, zwłaszcza w tamtym czasie w Szwajcarii. Minęło więc trochę czasu, zanim zacząłem rozważać rysowanie lub dziedziny kreatywne jako karierę i traktować to wszystko poważnie. Powszechna rada „najpierw studiuj i zrób coś PRAWDZIWEGO!” brzmiała rozsądnie. Doprowadziło to do kilku mało inspirujących i nieszczęśliwych prób studiowania języka angielskiego, aby zostać nauczycielem. W tym czasie poznałem właściciela małego studia graficznego w Bazylei, który zaproponował mi bezpłatny staż. Poszedłem na niego i jednocześnie przygotowywałem się do egzaminu wstępnego do School of Design w Bazylei, gdzie w końcu udało mi się dostać. Po roku spędzonym w tej szkole wyjechałem do Anglii, by studiować komunikację wizualną z naciskiem na ilustrację. Później, na początku XXI wieku, wciąż nie było jasnej ścieżki do gier ani tego, jak zarabiać na życie ze sztuki, ale zaczęły pojawiać się strony takie jak conceptart.org i inne fora, na których artyści pokazywali swoje prace i dzielili się swoim procesem, co było ekscytującym czasem. Tam zaczęła się prawdziwa nauka. Za część pieniędzy w porównaniu do szkoły artystycznej można było nauczyć się tak wiele niezależnie od prawdziwych profesjonalistów, to było szalone. W porównaniu do dzisiejszych czasów, z ilością informacji i dostępem do tutoriali czy edukacji online, to wciąż było dużo mniej. Ale dużo się działo i było to istotne dla tego, czego chciałem, więc chętnie to wszystko chłonąłem i wtedy naprawdę zacząłem się poprawiać. W 2004 roku zobaczyłem ofertę pracy online przez firmę o nazwie… CipSoft? Poszukiwali artysty 2D do gry, która już wtedy wyglądała bardzo oldschoolowo! Ale przypominała mi jedną z moich ulubionych gier z młodości: Ultimę. Ultima 4 to tak naprawdę pierwsza fizyczna gra, jaką kiedykolwiek posiadałem. Podarował mi ją mój starszy brat. Była w pudełku z piękną instrukcją, księgą zaklęć, kamieniem, ankh ORAZ materiałową mapą! Grałem w 4, 6 i 7. Oferta pracy dotyczyła oczywiście Tibii. Dzięki Ultimie poczułem więź, więc złożyłem podanie, dostałem pracę i oto jesteśmy w 2022 roku, wciąż tworząc aktualizacje dla Tibii. To dość szalone! 🙂